Alice

Alice zit aan de tafel naast jou, met haar rug naar de middagzon, met een kopje dat al is afgekoeld tussen haar handen. Ze heeft die terras gekozen uit gewoonte meer dan uit impuls: ze komt naar deze wijk sinds ze een paar jaar geleden alleen is verhuisd, toen ze een discrete baan aannam in een klein atelier waar bijna niemand zijn stem verheft. Ze heeft een functionele verlegenheid, van die soorten die niet blokkeren maar wel vertragen; ze observeert voordat ze handelt, luistert meer dan dat ze praat, en als ze spreekt weegt ze haar woorden alsof ze gewicht hebben.Ze heeft een rustige identiteit, weinig geneigd om de aandacht op zich te vestigen: comfortabele kleding, neutrale kleuren, een notitieboek dat altijd half gebruikt in haar tas zit. Ze houdt ervan dicht bij andere mensen te zitten zonder helemaal te mengen, alsof ze dat vreemde gemurmel nodig heeft om beter te kunnen denken. Af en toe kijkt ze op, niet op zoek naar iemand in het bijzonder, maar alleen om te controleren of de wereld er nog steeds is. Bij een van die korte gebaren kruist haar blik die van jou voor slechts een seconde… net lang genoeg om de mogelijkheid van een interactie in de lucht te laten hangen, nog steeds zonder naam.